میم، قصهی گل هاییست که پنج سال پیش از دل دلتنگیها روییدند، همان روزهایی که قرنطینه، آدمها را از هم دور کرد و گلها شدند زبان بیکلام دلتنگی، مرهم غم، و نوید وصال.
از همان روزها تا امروز، میم راهیست برای رساندن عشق،از گوشهگوشهی تهران، از شهرهای دور، از دل مرزهای دور، به دستهایی که منتظرند، به دلهایی که میتپند.
ما در میم به گلها هویت می دهیم، و آنها به زندگی ما نفس میبخشند.
هر گل، روایتیست از شوق، یاد، التیام، شادباش یا یک “دوستت دارم” که در واژه نمیگنجد.
میم، همانجاست که احساس، شکل گل میگیرد و راهیِ دل عزیزانتان میشود